Władysława Joanna ur. 25 czerwca 1870 była córką Rozalii Sulerzyskiej  i Romualda Zaleskich h. Rola,

 

właścicieli majątków Bożejewiczki i Bożejewice na Pałukach w posiadaniu rodu przez ponad 200 lat, potomków bardzo starej szlacheckiej rodziny, jak napisała w swojej książeczce „Wspomnienia z życia” Stefania Tuchołkowa – siostra Władysławy (otrzymałam ja dzięki uprzejmości p. Tuchołkównej-Błaszczak z Gdyni). Ich ojciec był zasłużonym obywatelem i patriotą, który brał udział w powstaniu – chyba Wielkopolskim - za co był więziony w Hausvogtei w Berlinie. Był podobno bardzo porywczy ale miała serce złote. Jego majątek miał 300 hektarów a właściciel dbał zarówno o materię jak i ludzi. W czasie epidemii cholery na tamtym terenie zamienił dwór w szpital i doglądał wraz z żoną swoich chorych chłopów, zmarłych grzebiąc na oddalonym kawałku własnego pola.
Romuald zmarł 14 maja 1892. Majątek został częściowo sprzedany. W siedem lat później (1899), w wigilię Dnia Zadusznego zmarła Rozalia i wtedy reszta majątku, ku żalowi dzieci, została sprzedana w całości (nowi właściciele zostali wysiedleni w czasie okupacji i podobno brali udział w Powstaniu Warszawskim).
Tak więc, gdy ok. 1902 Dzierżno zostało zlicytowane moja prababka nie mogła wrócić do domu rodzinnego. Nie wiadomo dokładnie gdzie mieszkała na początku, ale prawdopodobnie u swojej siostry Zofii Bronisz albo brata Henryka Zaleskiego w Rozdrażewie. W każdym razie Stasio uczęszczał do szkoły w Gnieźnie. Od pewnego czasu mieszkali na stałe w Krakowie (al. Mickiewicza 47 zamiennie z ul. Piotra Michałowskiego 14) i tam mój dziadek zaczął studiować medycynę. Zachował się paszport mojej prababki wystawiony w kwietniu 1918 r. w Krotoszynie z miejscem zamieszkania w Rozdrażewie. W czasie I Wojny, gdy Staś był na froncie, mieszkała w Rozdrażewie i po jego powrocie do Krakowa w 1918 chciała  zobaczyć się z synem. W dwa miesiące po przyjeździe do Krakowa Władysława zmarła 29 lipca 1918 i została pochowana na cmentarzu Rakowickim.